კარჩაკეტილობა?

 "თითოეული მოქალაქის მორალური ვალდებულება პიროვნული "მე"–სა და ინდივიდუალიზმის დაცვაა"–ასე გვმოძღვრავს ილია ჭავჭავაძე, რომელიც მთელი ცხოვრების განმავლობაში საკუთარი ქვეყნის განვითარებისათვის იბრძოდა. როგორ უნდა შევასრულოთ დაკისრებული ვალდებულება? ჩავიკეტოთ საკუთარ ნაჭუჭში და ზურგი შევაქციოთ სხვა დანარჩენს? მტკიცება, რომ საზოგადოების კარჩაკეტილობამ შესაძლოა საფრთხე შეუქმნას ეროვნულ თვითშგნებას სამართლიანია. ჩემი აზრით, ასეთი საქციელი ხელს შეგვიშლის და არ მოგვცემს განვითარების საშუალებას.  
 პირველ რიგში, უნდა აღვნიშნოთ, რომ გლობალიზაციის შედეგად ქვეყნები ძალიან დაუახლოვდნენ ერთმანეთს. თითქოს გაქრა საზღვრები.  ჩემი აზრით, თითოეულმა ერმა ფეხი უნდა აუწყოს ამ რიტმს. განვითარება წარმოუდგებელია სიახლეების ძიების გარეშე, გლობალიზაცია კი სწორედ ამის შესაძლებლობას გვაძლევს. ცალკე მდგომი საზოგადოება ვერ შეძლებს სწორი სტრატეგიის შემუშავებასა და შემდეგ მისი მიხედვით მოქმედებას, რადგან ის გაურბის სიახლეებს და უარს ამბობს განვითარებაზე. უფრო მეტი თვალსაჩინოებისათვის  გავიხსენოთ ჩრდილოეთ კორეა. იგი მოწყვეტილია მთელი სამყაროსგან. საზოგადოება არ ფლობს სწორ ინფორმაციას მსოფლიოში მიმდინარე პროცესებზე, ისინი ცხოვრობენ ტყუილში, რათა "შეინაჩუნონ" ეროვნული  თვითშეგნება.

 ხშირად ამბობენ, რომ გლობალიზაციის პროცესი იწვევს ტრადიციების, კულტურის განადგურებას. გავიხსენოთ იაპონია. ის ერთ–ერთი წამყვანი ქვეყანაა საერთაშორისო ასპარესზე. მან განვითარების უმაღლეს ეტაპს მიაღწია, ისე რომ ეროვნული თვითმყოფადობა არ გაუკარგავს.

                (https://www.youtube.com/watch?v=WLIv7HnZ_fE)
 საგულისხმოა ის ფაქტიც, რომ კულტურათა შორის დიალოგი ხელს უწყობს დემოკრატიული ფასეულობების დამკვიდრებას. ის საზოგადოებას აერთიანებს, ხდის მათ ტოლერანტულებს. მხოლოდ ასეთ სივრცეშია შესაძლებელი ისეთ მაღალ იდეალებზე ფიქრი, როგორიც ეროვნული თვითმყოფადობაა. თუ პატივს არ სცემ სხვას მაშინ, როგორ შეძლებ საკუთარის დაცვას? ამის შესანიშნავი მაგალითი დასავლური კულტურაა, რომელიც ღიაა. გავიხსენოთ უინსტონ ჩერჩილის ცნობილი სიტყვები, რომ მოპოვება ძალიან რთულია, თუმცა შენარჩუნება მასზე უფრო რთული. თუ გვსურს, რომ არ დავკარგოთ ის, რაც ჩვენს ეროვნულ თვითშეგნებაზე მიუთითებს, არ უნდა შევჩერდეთ, ვიმოქმედოთ სწორედ ისე, როგორც დღევანდელ სიტუაციას შეეფერება.
 საბოლოოდ, საზოგადოების კარჩაკეტილობამ შეიძლება უდიდესი საფრთხე შეუქმნას ქვეყანას, წაართვას მას მთავარი საყრდენი ძალა–ეროვნული თვითშეგნება.